Loes Brouwer: 'Niet de droom, wel de werkelijkheid' - Link Juristen en Mediators

Loes Brouwer: ‘Niet de droom, wel de werkelijkheid’

LINK chat
Sluiten

Stel je vraag!

Niet de droom, wel de werkelijkheid: een samengesteld gezin

05.06.2020 | Loes Brouwer

Als klein meisje droomde ik al over het hebben van een mooi, samengesteld gezin. Ehh.. nee, dat is niet waar. Niemand wenst een samengesteld gezin. Dat is niet de droom. Wel vaak de werkelijkheid. Ik heb een samengesteld gezin en ik kom uit een samengesteld gezin. Als je mag kiezen, kies je natuurlijk voor een ‘normaal’ gezin. Maar wat is dat eigenlijk? Gezinnen zijn er tegenwoordig in alle soorten en maten. Zolang er sprake is van veel liefde en aandacht voor je kind(eren) en een stabiele thuisbasis – ook al is dat op twee plekken – doe je het volgens mij hartstikke goed.

Zolang er sprake is van veel liefde en aandacht voor je kind(eren) en een stabiele thuisbasis – ook al is dat op twee plekken – doe je het volgens mij hartstikke goed.

‘Iedereen heeft maar één vader’

Ik zal nooit vergeten dat we op school – ik zal een jaar of 8 geweest zijn – cadeautjes voor Vaderdag gingen knutselen. We gingen van wasknijpers een schommelstoel maken en iedereen kreeg een portie wasknijpers, precies genoeg voor één schommelstoel. ‘Meester? Ik heb twee porties wasknijpers nodig, want ik heb twee vaders.’ Ik vond het zelf heel normaal, maar de meester antwoordde: ‘dat kan helemaal niet. Iedereen heeft maar één vader.’ En dat was dat. Geen extra portie. Dat was de eerste keer dat ik besefte dat het blijkbaar iets ‘bijzonders’ was. Voor mij was het heel normaal. Waar ik vroeger de enige in de klas was met gescheiden ouders, is dat nu wel anders. Om te zeggen dat het nu juist bijzonder is als je geen gescheiden ouders hebt, gaat me nog iets te ver, maar feit blijft dat 1 op de 3 stellen gaan scheiden.

Goud waard!

Het klinkt misschien gek, maar ik heb er nooit zo bij stilgestaan dat ik gescheiden ouders heb. Ik weet uiteraard dat het zo is. En het scheelt natuurlijk ook een hoop als je nog hartstikke jong bent, en je het je amper kan herinneren. Ik weet niet beter – op enkele vage herinneringen na – dan dat ik bij mijn ouders (mijn moeder en haar nieuwe man) woonde en om de week een weekend naar mijn vader ging. Toen ik ietsje ouder was ging ik zo vaak naar mijn vader als ik wilde. Er waren geen afspraken. Alles was altijd goed. Ruzies of gedoe tussen hen heb ik nooit meegemaakt. Ze hebben heus weleens een andere mening gehad over bepaalde zaken, maar hee, die zouden ze net zo goed hebben gehad als ze nog bij elkaar waren geweest. Er was niemand die me ooit probeerde uit te horen, niemand die negatief sprak over de ander (juist het tegenovergestelde), niemand die me op de een of andere manier probeerde te beïnvloeden, niemand die hun eigen belang boven dat van mij zette. En dat is goud waard.

‘Meester? Ik heb twee porties wasknijpers nodig, want ik heb twee vaders.’ Ik vond het zelf heel normaal, maar de meester antwoordde: ‘dat kan helemaal niet. Iedereen heeft maar één vader.’

Je emoties mee laten spelen naar je kind(eren) toe? Begrijpelijk. Maar verkeerd.

Mijn ouders zijn als vrienden uit elkaar gegaan en waren beter af zonder elkaar, daar waren ze het beide over eens. Dat is lang niet altijd het geval. Meestal wil één van de twee scheiden, en zijn daar bepaalde zaken aan vooraf gegaan die het er niet makkelijker op maken om de vrede te bewaren. Maar als je het mij vraagt is er geen enkele reden te bedenken – niet één – die het rechtvaardigt om je kind(eren) er op welke manier dan ook mee te belasten. Dat zou alleen maar egoïstisch zijn. Je wilt niet het risico lopen om je kind te beschadigen, toch? En het gebeurt sneller dan je denkt. Kinderen zijn hartstikke slim en horen en begrijpen vaak meer dan je denkt. Natuurlijk is het heel begrijpelijk dat wanneer je niet in harmonie uit elkaar gaat, je jouw emoties toch mee laat spelen naar je kind(eren) toe. Begrijpelijk. Menselijk. Maar verkeerd. Ongeacht wat de reden van de breuk ook is, je kind(eren) laat je erbuiten. Anders ben je geen haar beter dan je ex-partner. En bedenk wel: als jij je ex-partner wilt straffen door jullie kind(eren) in te zetten, straf je uiteindelijk jullie kind(eren) het hardst.

Krijg vrede met de nieuwe situatie

Iedereen met kinderen die gaat scheiden, vindt het altijd erg voor de kinderen. Dat is logisch.
Maar mensen beseffen niet dat zij vaak degenen zijn die het erg maken. Natuurlijk wenst geen enkel kind dat zijn of haar ouders gaan scheiden. Maar als je niet om de juiste redenen bij elkaar blijft, geef je je kind(eren) ook geen goed voorbeeld. Door in harmonie uit elkaar te gaan en zaken goed te regelen, geef je wel een goed voorbeeld. Daarbij zijn kinderen heel flexibel en kunnen ze zich (vaak) goed aanpassen aan een nieuwe situatie. Vaak beter nog dan volwassenen. Dan is het jouw taak om – voor je kind(eren) maar ook voor de ontwikkeling van jezelf en voor innerlijke rust – te zorgen dat je vrede krijgt met de situatie, al dan niet met hulp van buitenaf, als je dit zelf niet voor elkaar krijgt. Want je wilt het beste voor je kind, toch? En hoe mooi is het als je jaren later kunt terugkijken op de situatie en kunt zeggen: dat hebben we goed gedaan. En nog mooier is het als je dat later van je kind(eren) te horen krijgt. Ik twijfel even of ik het zelf al ooit gezegd heb, al zullen ze het ongetwijfeld weten, maar bij deze: dat hebben jullie goed gedaan ouders (alle drie)!

En oh ja, met Vaderdag (toen ik 8 was), kregen ze allebei een schommelstoel.

Kom gerust eens langs voor een kop koffie!

Kennismaken doen we graag en kost je helemaal niks!
whatsapp LINK