Loes Brouwer: Thuiswerken met kinderen! - Link Juristen en Mediators

Thuiswerken met kinderen; iets met uitgesmeerde aardbeien en stift op de muur!

Loes Brouwer | 02-02-2021

LINK chat
Sluiten

Stel je vraag!

Een hele dag werken zónder mijn kinderen om me heen voelt tegenwoordig als een enorme luxe. De eerste twee dagen van mijn werkweek combineer ik mijn werk met de zorg voor mijn zoontjes van drie en (bijna) twee. Hartstikke leuk hoor, want naast dat het twee ondeugende boefjes zijn, zijn ze echt heel lief. Zet ze voor de buis en je hebt er geen kind aan. Zet ze temidden van al hun speelgoed en ze spelen er braaf uren mee. Zet ze aan een boterham – of wat voor eten dan ook – en ze peuzelen het zonder morren in een normaal tempo op.

Ruzie maken ze ook nooit. Of nou ja, zeker eens per maand zit er zo’n dag tussen als hierboven beschreven. Of per kwartaal. Of jaar. Met enig geluk. Behalve ze voor de buis zetten. Dat houden ze altijd goed vol. Pieter Konijn, Peppa Big, Bing, Juf Roos, Brandweerman Sam. Uren kunnen ze ernaar kijken (denk ik, ahum). Maar ja, dat is dan weer niet helemaal pedagogisch verantwoord…

In een moordend tempo kleed je ze vervolgens fatsoenlijk aan (waar blijven die sokken toch altijd en hoezo zit die broek ineens binnenstebuiten), schoenen aan, jas aan, je verzamelt de benodigde spullen, je gaat op zoek naar je onvindbare sleutel, check! Net als je denkt te kunnen gaan, komt je een welbekende poeplucht tegemoet.

– Loes Brouwer –

Waarom de schermtijd van mijn kinderen ineens wat hoger ligt

Aan de andere kant: als ik op zo’n dagen alles zou doen wat pedagogisch verantwoord is, kom ik maar aan de helft van mijn werk toe. Dat is ook weer niet helemaal de bedoeling. Al met al mag ik toch heus niet klagen hoor. Maar er zijn gewoon van die dingen, tja, hoe leg ik dat uit? Ik zal er een paar opsommen:

– Dat je een zakelijk telefoontje krijgt en je in de berging gaat staan om het geluid van je schreeuwende kinderen wat te dempen, maar ze alleen maar harder gaan schreeuwen (of huilen) omdat je in de berging staat.

–  Dat je kinderen precies weten wanneer iets belangrijk is en ze even niet moeten storen, en ze net dán onophoudelijk gaan zeuren om zaken die ze op dat moment niet mogen (hou jij altijd voet bij stuk?)

–  Dat je denkt dat ze braaf hun bakje aardbeien aan het opeten zijn, maar ze in werkelijkheid de helft op hebben en de andere helft over de vloer en zichzelf aan het uitsmeren zijn.

–  Dat je denkt dat ze samen lief aan het spelen zijn – wat ze ook zijn – en je net te laat beseft dat het toch iets te lang stil is, en je vrij zeker weet dat die zwarte strepen eerst niet op de muur stonden (stomme verdwaalde stift!).

That escalated quickly: op tijd komen voor logopedie les

Of – laatste voorbeeld – dat je naar logopedie les moet en je zoals gewoonlijk net te laat begint met de hele santenkraam, omdat je toch nog even dat mailtje wilt versturen of snel nog even één telefoontje wilt plegen. In een moordend tempo kleed je ze vervolgens fatsoenlijk aan (waar blijven die sokken toch altijd en hoezo zit die broek ineens binnenstebuiten), schoenen aan, jas aan, je verzamelt de benodigde spullen, je gaat op zoek naar je onvindbare sleutel, check! Net als je denkt te kunnen gaan, komt je een welbekende poeplucht tegemoet. Zo eentje waarvan je het vermoeden hebt dat je beter gelijk de douche aan kunt zetten. Perfecte timing. Het goede nieuws: een douche bleek niet nodig. Het slechte nieuws: vlak voor ik de vieze luier wilde opruimen, bleef het plakstripje aan de mouw van mijn jongste zoon hangen die rennend voorbijkwam. Vrij snel viel de luier op de grond. Op precies de verkeerde kant. De mouw van mijn zoontje is ook niet helemaal onbeschadigd uit de strijd gekomen. Dan was er nog onze hond die dacht dat er iets te halen viel en er met zijn snufferd indook, terwijl ik op mijn telefoon zag dat de les bijna begon. Aaaarggghhh.

Uiteindelijk was ik nog op tijd. Niet volgens de klok, maar de logopediste was zelf ook ietsje later. Al liep van al dat haasten het zweet inmiddels m’n bilnaad uit, of in. Geen idee. En dan staat je bij thuiskomst nog een zoommeeting te wachten die je enigszins hoopt te kunnen volgen zonder al te vaak de camera of het geluid uit te moeten zetten vanwege je vragende, zeurende of huilende kind. Of een kind dat er een sport in ziet om een gekke bek te trekken voor de camera. Toegegeven, stiekem vind ik dat heel grappig. Maar dat gaan we natuurlijk niet doen. En als niets helpt, wat helpt er dan wel? Juist ja. Pieter Konijn.

Dus lieve ouders, maak je niet al te druk als de schermtijd van je kind(eren) in deze tijden wat hoger ligt dan normaal, we doen ook maar gewoon ons best en meer kunnen we niet doen, toch?

 

Lees ook: ’twee voor de prijs van één’

Kom gerust eens langs voor een kop koffie!

Kennismaken doen we graag en kost je helemaal niks!
whatsapp LINK