Loes Brouwer: de feestdagen vieren met gescheiden ouders dubbele pret of dikke ellende?

Als klein meisje kerst vieren, ik kan me er amper iets van herinneren. Mijn brein heeft daar weinig van opgeslagen. Van Oud & Nieuw staat me daarentegen veel meer bij. Ongetwijfeld waren de kerstdagen altijd heel gezellig. Ik weet dat de kerstboom, kerststal en overige versieringen jaarlijks van zolder werden gehaald, de kerstmuziek ging op repeat en de tafel stond vol met eten en drinken. Mijn vader is muzikant en speelde toentertijd heel veel. Ook, of juist, met de feestdagen. Waarschijnlijk bracht ik de kerstdagen vroeger dan ook meestal door met mijn moeder, (bonus)vader en andere familieleden. En later ook met mijn zusje, met wie ik 10 jaar in leeftijd verschil. Het hele ‘de ene kerst (of kerstdag) ben je bij die ouder en dan bij die ouder’ ken ik niet. Mijn ouders hebben ook nooit een bepaalde regeling gehad. Ik woonde bij mijn moeder en mijn vader mocht mij zien wanneer hij wilde.

Misschien dat ik de feestdagen daarom ook altijd fantastisch vind. Ik hou van de sfeer die eromheen hangt en belangrijker nog, het is nooit een verplichting geweest. Nu ook niet. Ook hoef ik nooit keuzes te maken met wie ik kerst doorbreng. Sterker nog, later hebben we diverse keren gezamenlijk kerst gevierd: vader, moeder, (bonus)vader, zusje en soms nog andere familieleden. En dat zonder enige spanning. Het was simpelweg altijd hartstikke gezellig. Sterker nog, mijn vader werd wel vaker uitgenodigd voor familiefeestjes van mijn moeders kant. Soms ook om op te treden. Er is één verhaal dat ik nooit ben vergeten.

Ik weet even niet of mijn moeder toen 40 werd of dat mijn ouders zoveel jaren getrouwd waren, maar ze gaven in ieder geval een groot feest. Ze hadden mijn vader gevraagd om die avond piano te spelen. Dat deed hij graag. De woonkamer en keuken waren omgetoverd tot feestruimte en in het midden van de woonkamer stond een piano tegen de muur aan. Alles was geregeld: Een tafel vol met gebak, koffie en thee, een andere tafel vol met verschillende glazen, enorme hoeveelheden wijn, bier en frisdranken, twee koelkasten en een vriezer vol hapjes, statafels, mooie aankleding en versiering en een klein achtergrondmuziekje, totdat mijn vader zou komen spelen. Het feest kon beginnen!

En het feest begon. Iedereen was er: de hele familie, vrienden en goede kennissen. De enige die er niet was, was mijn vader. ‘Ach, die zal zo wel komen,’ werd er gezegd, ‘die is meestal niet zo van de tijd.’ ‘Nee oke, maar we zijn nu al ruim een uur verder. Maar goed, we wachten nog wel even.’ Twee uur later, nog steeds niets. Een paar keer gebeld, maar hij nam niet op. Zorgen maakten we ons niet direct. De avond verstreek en het was bijna 01.00 uur toen ik mijn vader aan de lijn had. Droogjes zei-ie: ‘tja, ik dacht na het avondeten, ik ga nog éven liggen voordat ik aanrijd.’ Ja, dat even duurde tot 01.00 uur. Ik kwam niet meer bij. Uiteraard was het helemaal geen probleem. Het was zeker een leuk extraatje geweest, mijn vader kan prachtig piano spelen en hij kende uiteraard ook veel mensen die op het feest waren. En al was het feest nog in volle gang, de cd’s die we draaiden deden ook hun werk. Dus mijn vader kon lekker verder slapen.

Ook zaten we de kerst daarop weer vrolijk aan het kerstdiner met zijn allen, na te lachen over die ene avond. Ik kan me overigens niet herinneren dat mijn vader daarna ooit nog piano heeft gespeeld op een ander feest. Maar goed, ik herinner me wel meer niet, dus dat wil niet alles zeggen.